Eerste ervaringen werken met paarden in Australië
Blijf op de hoogte en volg Jenn
20 Februari 2016 | Australië, Sydney
Lieve allemaal,
Als je mijn tekenboeken van de basisschool open slaat, vind je enkel en alleen tekeningen van paarden. De typemachine van mijn oma en de laptop van mijn vader moesten er regelmatig aan geloven als ik weer een paardenverhaal in mijn hoofd had. Om maar te zwijgen over de vele speelgoed paardjes die ik had.. oké, die heb ik nog steeds, veilig opgeborgen in dozen in mijn moeders kelder. Deze prachtige dieren zijn nooit meer uit mijn leven gegaan en ik heb het geluk gehad al heel wat paarden onder het zadel te hebben gehad. De afgelopen twee weken moest ik steeds in mijn arm knijpen om te checken of het werkelijkheid was waar ik mezelf dit keer naartoe heb gebracht. Ik ben tegenwoordig werkzaam op Mark Rodney’s professionele trainingscentrum voor spring- en dressuurpaarden in Australië! De basis in de trainingen is op een natuurlijke manier om te gaan met paarden, waar ik al jaren in geïnteresseerd ben. In deze blog zal ik jullie een eerste indruk geven over mijn leven als beginnend ‘horsewoman’.
Mijn aankomst op drie februari was al meteen interessant. Na een een treinreis van anderhalf uur vanaf Sydney kwam ik aan op het afgesproken treinstation, waar Mark Rodney op me stond te wachten met – jawel – een cowboy hoed op zijn hoofd. Als klap op de vuurpijl gooide hij mijn spullen ook nog eens achterop zijn oude Toyota Stout. Wat een geweldige auto. Eenmaal aangekomen op Marks trainingscentrum werd ik meteen in de routine getrokken; ik sjouwde met hooibalen bij de groothandel en kreeg mijn eerste les in grondwerken. Dat laatste is heel simpel gezegd een paard in verschillende tempo’s rondjes om je heen laten lopen.
Vrijwel iedere dag geeft Mark me dus praktijkles in voornamelijk grondwerk en/of rijden. Wanneer hij de paarden zelf traint, vertelt hij wat hij doet en waarom, zodat ik zijn manier van werken kan leren. Erg belangrijk, en grappig, zijn hierbij de vele ‘bushman’s tricks’: zijn trucs om het werk makkelijker te maken. Wanneer het dan jouw beurt is om het werk uit te voeren, volgt zijn aanmoedigende ‘give it a go for Australia’. Het belangrijkste in zijn training is dat je werkt met de natuurlijke aard van het dier en dat je zijn (lichaams)taal leert spreken. Dat klinkt logisch, maar slechts weinig ruiters realiseren zich dat zij hun manier van leven opdringen aan een paard zonder enig rekening te houden met zijn instinct. Mark noemt dat ook wel ‘onwetend onbekwaam’. Jij wilt dat een paard je op zijn rug draagt terwijl het paard alleen maar weet hoe het paard moet zijn. Want nee, paarden zijn van nature niet geprogrammeerd om mensen te dragen. Ik leer nu hoe ik beide werelden samen kan krijgen en een stabiele relatie op kan bouwen tussen paard en ruiter.
Samen met een Engels meisje dat hier ook werkt, help ik Mark alles draaiende te houden. Naast de paarden die hier intern staan voor een heropvoedingcursus, komen er ruiters langs met hun paarden voor lessen en hebben Mark en zijn vrouw zelf zeven paarden. Mijn dag begint om 7.00 uur en eindigt op zijn vroegst om 18.30 uur. Het begint met het voeren van alle paarden die het grootste gedeelte van de dag in weilanden lopen. George, zo noemt Mark zijn Toyota Stout, is onze grootste vriend, want dankzij hem hoeven we niet met volle emmers over het hele terrein te lopen. En iedere keer instappen is natuurlijk zo’n gedoe, dus als ik niet zelf rijd, zit ik standaard achterop de laadbak. Met een cowboy hoed op, haha!
Na ons vaste rondje langs de weilanden, rijden we terug naar de stallen om deze uit te mesten. Vervolgens wordt alles netjes aangeveegd en ga ik ontbijten. Dat is meestal om 9.00 uur. Na het ontbijt worden de laatste klusjes gedaan, en is het tijd om de paarden naar binnen te halen en te trainen. Uiteraard is dat mijn favoriete gedeelte van de dag! De rest van de dag wordt opgevuld door thuis of buiten de deur hoeven te bekappen, materialen te halen bij de groothandel en het bouwen en repareren van hekken en stallen. Aan het einde van de dag laten we de paarden weer in hun weilanden en bereiden we hun ontbijt voor de volgende dag voor. Veelzijdige, zware dagen in de volle zon, maar alles is paard, paard en nog eens paard. Ik krijg niet betaald, maar ik krijg wel onderdak, boodschappen en iedere dag waardevolle lessen. Totally worth it!
Wat mij opvalt is dat de Nederlandse en Australische cultuur heel erg op elkaar lijken; we zijn allemaal lekker nuchter en recht door zee. Het verschil is misschien dat de Australiërs wat hartelijker zijn. Zo doen serveersters in een restaurant net alsof ze je al jaren kennen: “hello honey, how are you doing?” Mark en zijn vrouw hebben al 20 jaar meiden over de vloer die komen helpen met de paarden en wonen zelf ook op het terrein. Regelmatig nodigen ze me uit om te komen eten. Een barbecue, of ‘barbie’ op z’n Australisch, mocht natuurlijk niet ontbreken. Ook hebben ze me mee uit eten genomen. Het leukste moment was misschien toch wel toen Mark en ik de paarden van zijn nicht gingen bekappen die in haar achtertuin stonden. Het was haar verjaardag, dus er kwamen allemaal familieleden de tuin binnen druppelen terwijl Mark en ik nog druk bezig waren. Op een gegeven moment werden er bier en pizza in onze handen geduwd en hebben we ons bij het feestje gevoegd. Nog steeds met cowboy hoed op. Dus ookal zijn we met serieuze dingen bezig gedurende de dag, er wordt veel gelachen en de avond wordt regelmatig vergezeld door een biertje.
Oh, en als de werkdag klaar is? Dan zit zit ik nog steeds tussen de paarden, want mijn kamer is drie stappen verwijderd van de stallen. Laatst zat er trouwens een enorme kikker in mijn kamer, wat niet grappig was aangezien me toen net was verteld dat kikkers vaak worden gevolgd door slangen.. Wél leuk is dat één van Mark z’n paarden, de wat oudere Jack, ’s nachts los loopt over een gedeelte van het terrein en ook de schuur van de stallen in kan lopen. Als ik in mijn bed lig hoor ik regelmatig zijn hoefjes trappelen. Dat is mijn favoriete versie van ‘getik van de regen tegen de ramen’ om bij in slaap te vallen.
In mijn ogen zijn reizen, bijbehorende gebeurtenissen en het opdoen van kennis als het openkrassen van een grote (wereld)kaart; je ogen worden steeds verder geopend. Paarden trainen krast weer een stukje open op mijn ‘toekomst en mogelijkheden kaart’. Life is good!
Jenn
Als je mijn tekenboeken van de basisschool open slaat, vind je enkel en alleen tekeningen van paarden. De typemachine van mijn oma en de laptop van mijn vader moesten er regelmatig aan geloven als ik weer een paardenverhaal in mijn hoofd had. Om maar te zwijgen over de vele speelgoed paardjes die ik had.. oké, die heb ik nog steeds, veilig opgeborgen in dozen in mijn moeders kelder. Deze prachtige dieren zijn nooit meer uit mijn leven gegaan en ik heb het geluk gehad al heel wat paarden onder het zadel te hebben gehad. De afgelopen twee weken moest ik steeds in mijn arm knijpen om te checken of het werkelijkheid was waar ik mezelf dit keer naartoe heb gebracht. Ik ben tegenwoordig werkzaam op Mark Rodney’s professionele trainingscentrum voor spring- en dressuurpaarden in Australië! De basis in de trainingen is op een natuurlijke manier om te gaan met paarden, waar ik al jaren in geïnteresseerd ben. In deze blog zal ik jullie een eerste indruk geven over mijn leven als beginnend ‘horsewoman’.
Mijn aankomst op drie februari was al meteen interessant. Na een een treinreis van anderhalf uur vanaf Sydney kwam ik aan op het afgesproken treinstation, waar Mark Rodney op me stond te wachten met – jawel – een cowboy hoed op zijn hoofd. Als klap op de vuurpijl gooide hij mijn spullen ook nog eens achterop zijn oude Toyota Stout. Wat een geweldige auto. Eenmaal aangekomen op Marks trainingscentrum werd ik meteen in de routine getrokken; ik sjouwde met hooibalen bij de groothandel en kreeg mijn eerste les in grondwerken. Dat laatste is heel simpel gezegd een paard in verschillende tempo’s rondjes om je heen laten lopen.
Vrijwel iedere dag geeft Mark me dus praktijkles in voornamelijk grondwerk en/of rijden. Wanneer hij de paarden zelf traint, vertelt hij wat hij doet en waarom, zodat ik zijn manier van werken kan leren. Erg belangrijk, en grappig, zijn hierbij de vele ‘bushman’s tricks’: zijn trucs om het werk makkelijker te maken. Wanneer het dan jouw beurt is om het werk uit te voeren, volgt zijn aanmoedigende ‘give it a go for Australia’. Het belangrijkste in zijn training is dat je werkt met de natuurlijke aard van het dier en dat je zijn (lichaams)taal leert spreken. Dat klinkt logisch, maar slechts weinig ruiters realiseren zich dat zij hun manier van leven opdringen aan een paard zonder enig rekening te houden met zijn instinct. Mark noemt dat ook wel ‘onwetend onbekwaam’. Jij wilt dat een paard je op zijn rug draagt terwijl het paard alleen maar weet hoe het paard moet zijn. Want nee, paarden zijn van nature niet geprogrammeerd om mensen te dragen. Ik leer nu hoe ik beide werelden samen kan krijgen en een stabiele relatie op kan bouwen tussen paard en ruiter.
Samen met een Engels meisje dat hier ook werkt, help ik Mark alles draaiende te houden. Naast de paarden die hier intern staan voor een heropvoedingcursus, komen er ruiters langs met hun paarden voor lessen en hebben Mark en zijn vrouw zelf zeven paarden. Mijn dag begint om 7.00 uur en eindigt op zijn vroegst om 18.30 uur. Het begint met het voeren van alle paarden die het grootste gedeelte van de dag in weilanden lopen. George, zo noemt Mark zijn Toyota Stout, is onze grootste vriend, want dankzij hem hoeven we niet met volle emmers over het hele terrein te lopen. En iedere keer instappen is natuurlijk zo’n gedoe, dus als ik niet zelf rijd, zit ik standaard achterop de laadbak. Met een cowboy hoed op, haha!
Na ons vaste rondje langs de weilanden, rijden we terug naar de stallen om deze uit te mesten. Vervolgens wordt alles netjes aangeveegd en ga ik ontbijten. Dat is meestal om 9.00 uur. Na het ontbijt worden de laatste klusjes gedaan, en is het tijd om de paarden naar binnen te halen en te trainen. Uiteraard is dat mijn favoriete gedeelte van de dag! De rest van de dag wordt opgevuld door thuis of buiten de deur hoeven te bekappen, materialen te halen bij de groothandel en het bouwen en repareren van hekken en stallen. Aan het einde van de dag laten we de paarden weer in hun weilanden en bereiden we hun ontbijt voor de volgende dag voor. Veelzijdige, zware dagen in de volle zon, maar alles is paard, paard en nog eens paard. Ik krijg niet betaald, maar ik krijg wel onderdak, boodschappen en iedere dag waardevolle lessen. Totally worth it!
Wat mij opvalt is dat de Nederlandse en Australische cultuur heel erg op elkaar lijken; we zijn allemaal lekker nuchter en recht door zee. Het verschil is misschien dat de Australiërs wat hartelijker zijn. Zo doen serveersters in een restaurant net alsof ze je al jaren kennen: “hello honey, how are you doing?” Mark en zijn vrouw hebben al 20 jaar meiden over de vloer die komen helpen met de paarden en wonen zelf ook op het terrein. Regelmatig nodigen ze me uit om te komen eten. Een barbecue, of ‘barbie’ op z’n Australisch, mocht natuurlijk niet ontbreken. Ook hebben ze me mee uit eten genomen. Het leukste moment was misschien toch wel toen Mark en ik de paarden van zijn nicht gingen bekappen die in haar achtertuin stonden. Het was haar verjaardag, dus er kwamen allemaal familieleden de tuin binnen druppelen terwijl Mark en ik nog druk bezig waren. Op een gegeven moment werden er bier en pizza in onze handen geduwd en hebben we ons bij het feestje gevoegd. Nog steeds met cowboy hoed op. Dus ookal zijn we met serieuze dingen bezig gedurende de dag, er wordt veel gelachen en de avond wordt regelmatig vergezeld door een biertje.
Oh, en als de werkdag klaar is? Dan zit zit ik nog steeds tussen de paarden, want mijn kamer is drie stappen verwijderd van de stallen. Laatst zat er trouwens een enorme kikker in mijn kamer, wat niet grappig was aangezien me toen net was verteld dat kikkers vaak worden gevolgd door slangen.. Wél leuk is dat één van Mark z’n paarden, de wat oudere Jack, ’s nachts los loopt over een gedeelte van het terrein en ook de schuur van de stallen in kan lopen. Als ik in mijn bed lig hoor ik regelmatig zijn hoefjes trappelen. Dat is mijn favoriete versie van ‘getik van de regen tegen de ramen’ om bij in slaap te vallen.
In mijn ogen zijn reizen, bijbehorende gebeurtenissen en het opdoen van kennis als het openkrassen van een grote (wereld)kaart; je ogen worden steeds verder geopend. Paarden trainen krast weer een stukje open op mijn ‘toekomst en mogelijkheden kaart’. Life is good!
Jenn
-
20 Februari 2016 - 13:32
Marjolein:
Wat een gaaf verhaal weer! Echt geweldig! Wat een super kans zo! Ben benieuwd naar het vervolg ;-) -
24 Februari 2016 - 14:05
Carla:
Heerlijk Jennifer ik droom helemaal weg...
Ben benieuwd wat je allemaal al hebt geleerd en welk paard jou favoriet is!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
