Goodbye Holland, hello Malaysia!

Hello semua!
Opvallendste cultuurverschil van de afgelopen tijd: Maleise mensen zijn ontzettend open, vriendelijk en behulpzaam.

Als ik me bedenk dat ik hier pas 5 dagen zit, kan ik dat bijna niet geloven. De kalender bevestigt het toch echt. De afgelopen dagen waren... he er gaat een hagedis over mn balkon muur.. echt ontzettend tof. Ik weet dat ik hier veel over mezelf zal leren, maar dat dat zo snel al zou gebeuren had ik niet verwacht. Ik ga jullie nu een heerlijk uitgebreid verslag geven van de eerste 5 dagen in Maleisie. In het vervolg worden dat gewoon korte samenvattinkjes hoor, maar ik zou nu even niet weten wat ik weg kan laten. Anyway, ga er maar lekker voor zitten, want hier kom ik.

Afscheid nemen van alle lieve familie en vriendinnen was moeilijker dan ik had gedacht. Vooral mijn 7 jaar oude neefje die de hele dag, zelfs op school, al moest huilen deed het hem.. Ik heb nadat ik mijn paspoort aan de douane heb laten zien nog net zolang naar iedereen lopen zwaaien totdat ik ze niet meer kon zien. Gelukkig was studie vriendinnetje Pascalle er even later ook bij, want ze vloog 10 minuten na mij naar haar stage plaats.

Mijn vlucht naar Kuching over Kuala Lumpur is eigenlijk vlekkeloos verlopen. Ik zat welliswaar naast een iets té gezellige Chinees tussen Amsterdam en Kuala Lumpur, het was in ieder geval niet saai. Vanaf de eerste minuut dat we gingen zitten, hebben we flauwe grappen zitten maken. Ik had bijna niet in de gaten dat het vliegtuig al een uur rondjes reed. Om 21.50 uur steeg ik dan eindelijk op vanaf Amsterdam, om Nederland voorgoed (oke.. 5 maanden) achter te laten. Ik heb tot drie keer melodramatisch “goodbye Holland” gezegd, want ik dacht steeds dat we al gingen opstijgen maar dat was dan helemaal niet zo. Tot groot genoegen van Lim Yit Teng, zo heette dé Chinees.
We hadden ons eigen schermpje in het vliegtuig, dus ik kon heerlijk zappen tussen de films. Voor de verandering geen film afkijken waar geen reet aan is, weet je wel. Om 24.00 uur heb ik een slaappilletje genomen (anders slaap ik echt niet in een vliegtuig) en ben ik met mijn prachtige slaapmaskertje heerlijk in slaap gevallen. Midden in de nacht werd ik wakker van hevige turbulentie. Seriously, ik was niet blij op dat moment.
Eenmaal op Kuala Lumpur zaten m'n oren nog steeds dicht van de landing. Ze hebben nog nooit zo dicht gezeten als toen. Niet praktisch als je ergens voor het eerst bent en je 2 uur de tijd hebt om je volgende vliegtuig te vinden..

Anyway, toen kwam leer moment nummer 1: geen paniek, gewoon de borden lezen en vertrouwen op je gezond verstand!

Ik stapte na een vlucht van 11 uur het vliegtuig in Kuala Lumpur uit en dacht, ‘oké, waar de .. moet ik heen?’ Eerst heb ik dé Chinees afgeschud..: “We should meet sometime!” Toen ik er na een hele lange gang achter kwam dat ik in een hele schattig kleine inside metro moest stappen om bij mijn gate te komen voor mijn vlucht naar Kuching, kwam ik daar prompt de cabin crew van mijn vlucht tegen. Op de foto gaan met de piloten kon ik uiteraard niet laten. Het kon me even niet schelen dat die arme mannen waarschijnlijk op waren van zo’n lange vlucht; ik maakte me op dat moment meer druk om mijn foto album. Ik heb mijn vliegtuig gevonden en ben na een vlucht van anderhalf uur om 20.00 uur lokale tijd geland op Kuching, waar ik werd opgehaald door Nick en Petrus (spreek hier uit: Peetroes). Nick is Nederlands en werkt sinds kort vast bij Borneo Adventure, nadat hij hier zijn stage en scriptie heeft gedaan. We delen samen met 2 Maleise andere employees van Borneo Adventure het staffhouse. Super fijn om een Nederlander in de buurt te hebben als je zo ver van huis bent! Petrus is trouwens één van de drivers van Borneo Adventure.
Nadat ik thuis had gedoucht, zijn we naar een barretje gegaan. Ik heb zelfs nog even karaoke gezongen met een Maleise opa met 4 tanden. Ha!

De volgende morgen (zaterdag) zou een collega me om 9.00 uur ophalen om boodschappen te doen, want ik had natuurlijk helemaal niets in huis. Vanwege de lange reis en daarboven op de 7 uur tijdsverschil, werd ik ontzettend verschrikkelijk slaapdronken wakker. Ik had die avond ervoor misschien ook even moeten bedanken voor de biertjes die vrolijk werden ingeschonken, maar dat terzijde. Sta ik daar om 9.00 uur, is meneer er om 10.00 uur nog niet! Aangezien ik zo’n beetje kapot ging van de dorst, ben ik met mijn fantastische richtingsgevoel – not – naar het centrum van Kuching gaan lopen. Dat is nog een hele kunst op zich, want mijn huis staat ver buiten het centrum. Ik heb na een kwartier slenteren even staan socialisten met een paar motoragenten die pauze hielden, die me vervolgens de laatste directies konden geven. Toen ik langs een restaurantje liep, ben ik meteen op het terras geploft – op een stoel wel te verstaan. Ik bestelde noodles – daar ontbijten ze hier mee, ja I know – met kip.. dacht ik… Ik heb nog nooit zoiets smerigs gegeten! Bah! Er zat inktvis ofzo doorheen en vieze drap.. bah bah bah! Ik hoorde m'n moeder in gedachte zeggen: "Jennifer, als je het niet lekker vindt, laat je het gewoon staan." Dus ik heb afgerekend en heb m'n weg vervolgd, op zoek naar een supermarkt.
Uiteindelijk heb ik wonder boven wonder een supermarkt gevonden. Wonderlijk in de zin dat ik me gigantisch heb vergist en mijn research me in de steek heeft gelaten, want bijna niemand sprak Engels, althans in de straten waar ik op dat moment liep! Probeer dan maar eens duidelijk te maken dat je een supermarkt zoekt. Gelukkig is iedereen wel ontzettend behulpzaam en namen ze de tijd om me te begrijpen. En dan doel ik vooral op de vrouwen, want Maleise mannen toeteren of fluiten alleen maar wanneer ze een westers meisje zien...
Goed, dus ik loop die supermarkt in. Veeeel te veel spullen in een veeeeel te kleine ruimte.. Maar ik heb de nodige dingetjes gehaald voor de komende paar dagen, er mee rekening houdend dat we op werk lunchen en ik waarschijnlijk niet thuis eet ’s avonds. Ik was 43 ringgit kwijt, wat neer komt op zo’n €11. Toen kwam het op mijn geheugen aan: hoe kwam ik weer uit dit doolhof naar huis? Inmiddels was ik namelijk een paar straatjes doorgelopen, want de supermarkt zat een beetje achter allemaal straten. Geloof het of niet, ik ben in 1 keer terug gelopen! Onderweg scheurde wel 1 tas, dus heb ik met losse flessen lopen klooien.
’s Avonds ben ik met Nick en zijn Maleise vriendin uit eten geweest, waar ik mijn eerste peper heb aangezien voor een paprika. Dat doet me toch een partij pijn! Ik werd keihard uitgelachen, haha. Het was tevens mijn eerste ervaring met chopsticks sinds lange tijd. Geen succes.

De volgende dag heb ik tot 15.00 uur geslapen, ondanks het feit dat ik om 8.00 uur werd wakker geblaft door de Duitse Herder van de buurman. Ik was toen net zo vrolijk als toen ik werd wakker gemaakt door turbulentie in het vliegtuig..
’s Avonds ben ik samen met Bayang – een gids van Borneo Adventure die ook in het staffhouse logeert en kleinste volwassene die ik ooit heb gezien – de stad in geweest voor een simkaart en om een hapje te eten. Helaas accepteert mijn telefoon geen andere simkaarten, maar daar heb ik een oplossing voor gevonden. Daarover later meer.

De dag erna, maandag dus, was mijn eerste stage dag. Ik mag zelf bepalen of ik van 8.00 tot 17.00 uur werk of van 9.00 tot 18.00 uur. Ik werk van 8.00 tot 17.00 uur, want ik vind het anders zonde van m'n avond. Aangezien ik de weg nog niet wist – achteraf is het bijna hetzelfde als naar die supermarkt -, heeft Bayang me met de auto naar het kantoor van Borneo Adventure gebracht. Ik heb helaas nog geen foto gemaakt van het gebouw, maar van de buitenkant lijkt het echt een mini kantoortje, totdat je de deur open doet. Er werken zo'n 23 mensen op kantoor, verdeeld over administratie, sales, IT, operations en nog wat afdelingen. Ik behoor tot de sales afdeling en heb die eerste dag vooral alle tours bekeken om er nog eens – had ik thuis al gedaan - goed achter te komen wat Borneo Adventure allemaal aanbiedt (zie www.borneoadventure.com/tours). Om 12.00 uur gaat iedereen een uurtje lunchen in 1 van de vele zaakjes in het centrum en er zijn altijd bepaalde groepjes die samen gaan. Ik ben mee gegaan met de eersten die me meevroegen en heb daar weer die arme chopsticks mishandeld.
Ik had vanuit Nederland stroopwafels meegenomen om uit te delen op werk, onder het mom van ‘jullie mogen ook even van mijn cultuur genieten’. Om 16.00 uur merkte ik dat iedereen er doorheen zat en vond ik het een mooi moment om ze uit de delen. Mn baas wist me de eerste dag al te verbazen, door met een stroopwafel in zijn hand "Waroem zijn die banana kroem?" te roepen. Waarop ik reageerde met mijn eerst geleerde Maleise woordje uit de bar van die afgelopen vrijdag “nicodeme”, wat iets als “whatever you say” betekent. Mn baas bood na werk aan om me thuis te brengen – je hoeft niets raars te denken hoor, want hij woont naast het staffhouse. Ik voelde me toch best wel VIP in zijn dikke BMW met privé chauffeur! Er werkt tijdelijk een vrouw bij Borneo Adventure om de sustainable tourism uit te breiden die een bekende is van de baas. Zij reed ook mee en ik vertelde haar over mijn niet werkende simkaart (of niet werkende telefoon, hoe je het ook wilt zien), waarop mijn baas zei dat ik wel een telefoon van hem mag hebben. Chill! Eenmaal thuis heb ik heerlijk de avond doorgebracht met mijn boekje op de veranda van het huis in een comfortabele 30 graden.

Op dinsdag was mijn werkdag nogal saai.. Los van het feit dat ik – in 1 keer!!! – naar mijn werk was gelopen in 20 minuten en daar toch redelijk trots op was.
Die tours had ik inmiddels wel doorgelezen, maar bij Borneo Adventure vinden ze het nogal belangrijk dat je alles rustig… langzaam.. zonder haast… tot je door laat dringen. Uit verveling ben ik maar met mijn zus, Nicole, gaan mailen. Ik heb die dag wél een gezellig lunch groepje gevonden met een paar van mijn leeftijd. Iedereen is zo lief hier; ze leggen rustig 100 keer uit hoe chopsticks (ja, daar waren ze weer) werken en wat er allemaal op m'n bord ligt. In Nederland was je allang irritant geweest.

Na werk ben ik met Nick, zijn vriendin en een paar vrienden van hun uit eten geweest. De mannen in 1 auto en Mag – vriendin van Nick – en ik erachteraan in de andere auto. Ik ben nog nooit zo bang geweest, want ze rijdt echt eng! Gelukkig slaat mijn angst meestal om in een lachbui, dus vonden we het uiteindelijk ontzettend komisch.
Na het eten zijn we naar een super leuk barretje gegaan, bestaand uit een paar palen en planken; het had zo op een tropisch strand kunnen staan. Ik heb die avond mijn eerste typisch Maleise rijstwijn gedronken. Super lekker! Het is zoet met een zure nasmaak. Jummie!

Leermoment 2: ik wil relaxter worden tegen anderen en vooral tegen mezelf.

Vandaag – woensdag – zette Bayang me af bij kantoor voordat hij zijn toeristen ging ophalen voor een tour. Hoefde ik gelukkig weer niet te lopen. De werkdag begon met het ophalen van mijn toelatings-stempel-ding bij de immigratiedienst. Sandra ging met mij mee. Ze is een klein vrouwtje van een jaar of 45 en doet de HR bij Borneo Adventure. Ze is serieus 1 van die liefste mensen die ik ooit heb ontmoet. Bijvoorbeeld op mijn eerste dag is ze uitgebreid met me gaan zitten kletsen over Kuching en waar ik voor moet oppassen. Ze begeleidt me verder met alles en ik kan met alles bij haar terecht. Ik zie haar bijna als een soort tweede moeder voor in Kuching. Toen we bij de immigratie stonden te wachten op de chauffeur om terug naar kantoor te rijden, vroeg ze of ik door had dat iedereen over me praatte op straat. Blijkbaar vinden ze westerse mensen heel erg bijzonder.
Oké, ik drijf af. Terug op werk heb ik mijn eigen email adres gekregen voor op werk – pretty cool, right?! – en heb ik een aantal proposals mogen schrijven. Dat houdt in dat ik reageer op potentiële cliënten die 1 van de tours willen boeken en vragen hebben. Daar hoort verder bedragen berekenen bij en de nodige dingen regelen zoals vervoer. Klinkt simpel, maar het vergt best wat verantwoordelijkheid en denkwerk, zeker als je je bedenkt dat ze op jouw woord de jungle intrekken. Ik kan vandaag voor het eerst zeggen dat ik echt blij ben met mijn stage keuze. Ik geniet van elk moment! Dat was in het begin wel even anders, want ik miste thuis..

Leermoment 3: ik vind het ontzettend leuk om direct contact met cliënten te hebben!

Als je het leuk vindt, kan je een filmpje bekijken waarop ik een rondleiding door het staffhouse geef: http://www.youtube.com/watch?v=OKjmUdzBN0A.

Selamat tinggal!
X Jenn